Flensa og atvinnulaysi

Ja ja ætli ekki maður átti að skrifa eitthvað. Hér hefur flensan mætt í bólið. Ég steinliggi með flensu. Þetta átti alveg að koma að því þar ég hef ekki legið veik síðan á jól.

 

Svo vil ég aðeins segja um atvinnuleysið. Ég var jú uppsögð úr vinnunni. Þetta var ger 6 mánuðir eftir alvarleg vinnuslys þar ég meiddi löppin. Það er alveg leyft að segja fólk upp eftir 6 mánaða veikindi hér. Stéttarfélagði mitt er að leggja kæru fyrir sakabótum, enn vandamálið er að engin sá sjálft slysið. Svo vinnustaðurinn heimtar að það var eftir eigin ábyrgð á slysið gerðist. Mér finnst þetta bara alveg ömurleg af vinnustaðnum að neita ábyrgð. Sömuleiðis finnst sjúkrabæturstofnurinn mig ekki nóg slasaða til ekki að vinna aftur t.e. iðnaðarvinnu. Held ekki þau vita hvernig svoleiðis vinna gengur fyrir sig. Lækninn mín hefur skrifa til þau og útskýrt hvernig er enn þau vita greinilega betur. Svo nú er ég bara neydd til að vinna við það sem er að fá: iðnaðarvinnu.

 Af Arndís er að segja að hún er ekki veik meira, bólurnar eru nú að hverfa og stelpan hress eins og alltaf. Hún hefur meiri að segja haft bólur á tungunni.

Hér hefur gerst eitt og hvað. 1 Maí var haldin undir brúnni, þar var tívoli og 250 sölubúðir sem voru að selja allskyns dót. Börnin skemmta sig konunglega með að fara í mismunandi skemmtitæki. Labbað var um og skoðað dótið. Smá hvíld í eina af mörgu tjöldunum og borðað hamborgari. Mikið fjör. Börnin eru alveg óhrædd við öll þessi tæki sem voru þarna, enn verri er með mömmuna. Þau þrjú skipti ég hef verið í rútubana hefur eitthvað bilað. Einisinni sátu ég og mágur mín með hausinn niðurvið í 20 mín af því að vélin stoppaði. Einu sinni small varnargrindin upp sem á að halda manni öruggan í sætinu, og seinasta skipti var í stóra rútubananum í Alton Towers England: lestin fór af teinunum efst uppi á hæsta punti. Við þurftu að klifra niðir, (með hjálp frá sætu aðstoðarmönnum) enn þar sver ég að aldrei seta fót mín aftur í svona. Svo það er með smá í maganum ég leyfi börnin á svona tækir. Enn þau eiga ekki að lastaðs fyrir mínar kvíðir. Enn sem sagt mikil skemmtun.

 

Svo um kvöldið hringdi upp á dyrnar hjá okkur. Þar stóð ein lítil strákur og brosti. Hann handar mér eitt pappír þar útskýrt var að hann væri foreldralaus og að litli bróðir hans var að deyja. Með var mynd af litlu barni sem fyrir mig leit meiri dautt enn lifandi út. Hann var að selja teikningar fyrir að safna peningi til að hjálpa bróðir sinn. Nú veit ég að þetta er eitt plat sem Rúmenar gerða hér og neitaði svo að kaupa. (Því ellers vildi þau verða reglulegir gestir hér hjá okkur) Enn mér finnst það hrikalegt hvað þau læra þessu blessuðu börn að svindla og stéla. Mér var vont um hjartað að sjá greyið standa þarna í skítugum fötum, með hor í nefið brosandi svo saklaust. Enn ég vonaði að þetta veri betri aðstæður hjá greyeinum enn í einu af þessu blessuðu barnaheimum þarna niðri.

 

Í gær fóru við svo í afmæli hjá systurson mínu hann Martin, hann var 13 ‘stráksin’. Var gaman að eyða tíman saman með fjölskyldunni. Anita systir hafði gert rabarbaragraut sem börnin fíla, og þeim fullorðnu líka. Þau eru með rísa trampólín í garðinum og var það mesta skemmtun að hoppa á henni. Og svo klifra í trénum líka.

 Svo var haldið marathún hlaup í bænum. Þetta er á milli þeim stærstu svokölluðu hálfmarathún í Evrópu. Allur bærinn var fullur af fólk sem var komið til að hvetja hlauparnar áfram. Komust líka að því að allir hraðbankar voru tómir. Greinilega mikið kaupæði sem fylgir þessu fólki. Pabbi komst ekki heim með bílinn sín þar sem bærinn var lokaðir fyrir umferðslu.Dagurinn í dag fer bara í að liggja undir sæng og drekka thé með hunangi. Verð að slá þetta flensuvandræði af mér fljótt, nenni ekki að veða veik. Skóli og leikskóli hjá börnunum, og vinna hjá kallinum á mánadeginum. Ég, leiti ennþá eftir vinnu.Kveðjur